Kuran Dili ve Yazısı

Mülhak sözcüğü Arapça kökenli olup eklerle yeni türevler oluşturur, yazım ve dilbilgisel kurallar ile kısaltma tartışmaları kök tespitinin önemini vurgular.

Kıraat farklılıkları, Arap yazısının noktasızlığı ve yazının ideografik ile fonografik özelliklerinin yarattığı okuma belirsizliklerinden kaynaklanır.

Meallerin sunumu ve örnekleri, çeviri tercihleri ile bağlam vurgularını değiştirir, böylece metnin anlamı ve uygulama sonuçları doğrudan etkilenir.

İştikâk Türkçede biçim ve anlam kurallarını belirler, türetme süreçleri dilbilgisi normlarına yön verir ve sözcük yapısını açıklar.

İlla edatı istib’adı gösterir, istisna ve dışlama anlamı katar, İbrahim kıssasında muhalefeti vurgular, Nisâ sûresinde hukuki istisnayı düzenler.

İsm-i mevsûller ve sıla cümleleri, Kur’an’ın metin düzeniyle birleştiğinde zamir referanslarını netleştirir ve nahiv örneklerinin anlamını doğrudan etkiler.

Kur’an’ın ilk mushafları ile günümüzdeki yazım arasındaki farklar, kullanılan malzemeler, yazı stilleri ve ayet bölünmelerinin evrimi incelenmiştir. İlk yazmaların noktasız ve harekesiz oluşu ve bu durumun modern Arapça ile okunabilirliği ele alınmıştır.

Risâlet iletişiminin resmî dili, Kur’an dilinin filolojik çözümlemesi ve dil tarihi tespitleri ile metinsel bütünlüğü korur.

Kur’an dili dilbilgisi ilkeleri ve sabitliği, doğru isnad ve bağlamlı meâl yaklaşımları ile Resûl, Nebî ve Muhammed terimlerinin ayrımını güvenilir kılar.

Kur’an dili Arapçanın lehçe ve etimolojik dönüşümlerini barındırır, bu durum sarf, nahiv ve noktalama tartışmalarını yoğunlaştırır.