Kur’ani Kavramlar

Tanrı ile düşmanlık kavramı, dilsel ve terimsel belirleyiciler aracılığıyla ilişkisel bir konum oluşturur ve hududu belirler.

Vahid kavramı farklı ontolojik ve dilbilimsel düzlemlerde tanımlanır, El-İsfahânî’nin terim analizi tevhid tartışmalarına kavramsal netlik kazandırır.

Kıraat tarihçesi ve Muhlis-Muhlas ayrımı, Kur’an okumalarında rivayet kaynaklarını, telaffuz ve tecvid farklılıklarını doğrudan ortaya koyar.

Hilye terimi Arapça kökenli olup Peygamber tasviri ve yazılı betimleme geleneğini gösterir, böylece dinî estetik anlayışını belirler.

Kitabi varlık toplumların bilgi ve kimlik sürekliliğini korur, yazının erişilebilirliği ve lisan öğretisi ise ortak öğrenme ve insanlaşmayı sağlar.

Vahiy metni, yazılı geleneğe dönüştüğü için dil ve tarih tarafından şekilleniyor, anlam çok katmanlı ve yorumlara sürekli açıktır.

Ayetin bağlamı, tarihsel arka planla birlikte üç emrin muhataplarını ve amaçlarını netleştirir, yorumda dilsel ve okunuş farkları belirleyicidir.

Yaratma Ana İlimi, Allah’ın tüm ilimlerin kaynağı ve temeli olan yaratma bilgisidir. O, bu ilmin tek ‘kürsi’ sahibi olarak her yaratma fiilinde belirleyicidir.

Müteşabih olan Allah değil, insandır. İnsan-Allah ilişkisinde anlamlılık her iki tarafın da varlık zorunluluğunu gerektirir.

En’âm Suresi 99. ayetteki “nebet” kavramı, her şeyde var olan potansiyel ve amaca işaret eder. Bu potansiyel, yaratılışın gayesiyle anlam kazanır.